We are still alive! Lucky us : )

We zijn donderdag vertrokken naar Schotland, om daar een rondreis te maken.

Lekker eerst bij mijn schoonmoeder gegeten. Daarna in Ijmuiden op de Ferry naar New Castle. Op de boot hadden we een binnenhut en we werden vermaakt met een band, zangeres en ja.......Bingo zo Engels!!!  

Vrijdagochtend zijn we van de boot af gekomen en links rijdend richting de kust naar boven via Edinburg en daarna verder naar Perth.

In Perthshire, in een dorpje(Kirkmichel) hadden we B&B besteld via de ANWB, die ook de rondreis organiseert. Een prachtige rit door een heel mooi gebied. Heb het idee dat iedereen in een kasteeltje woont, omdat er zoveel staan. Na, zoals in iedere vakantie, verkeerd te zijn gereden, vonden we het landweggetje waar het dorpje aan ligt. Op dat landweggetje lopen de schaapjes los, dus was het oppassen geblazen. Daarom rijdt je wat langzamer en oplettender.


Het ging goed, genietend van het mooie gebied, totdat er een auto een heuveltje afkwam en de binnenbocht nam. We zagen hem aankomen, maar het gaat zo snel, hij zag ons te laat stuurde naar voor ons rechts en wij ook. We hebben elkaar volop geraakt. Dus een frontale botsing, waarbij wij twee keer gerold zijn op de zijkant. Weer op de banden terecht gekomen, zag ik rook en ben toen met een noodvaart uit de auto gerold. Nu bleek de rook van de airbags gekomen zijn. Mijn man was ook al uitgestapt en liep om de auto heen. Ik kon niets meer. Heb gegild en gehuild. Dit weet ik niet meer, ben nog wel meer stukken kwijt. Mijn man vertelde later ook hoe het was gegaan. Ik kan me alleen de klap en het glas herinneren. In a no time waren er mensen om ons heen. Een verpleegster heeft mij neergelegd, samen met een voorbijganger en iedereen vermaant van mij af te blijven. De politie kwam en heeft een ambulance gebeld. Deze kwam na drie kwartier en ondertussen kreeg ik het vreselijk koud niet alleen door de shock maar ook omdat ik in het water lag. Af en toe zag ik Mijn man voorbij komen, die was goed mobiel, pratend met de politieman. 

Nadat ik onderzocht ben door een ambulanceverpleegkundige ben ik met de "schep" uit het veld gehaald en in de ambulance gelegd. Na een rit van een uur kwamen we in Dundee in het ziekenhuis aan, dit ziekenhuis was gekozen door zijn goede trauma-afdeling. Daar zijn we beide goed onderzocht. Gelukkig deden ze mijn kleding uit en verwarmde dekens om me heen. Een ongelofelijk fijn team, zo lief en goed voor ons. Zelf ben ik door verschillende doktoren onderzocht en bij mijn man werd een foto gemaakt van zijn hand. Die werd dikker en dikker. Gelukkig niks gebroken en geen glas erin. Het verplegend personeel is op zoek gegaan naar een B&B in de buurt. Toen alles goed, voor zo ver, met ons was, zijn we met een taxi naar de B&B gebracht. Lachen, ik in een ziekenhuis pyama omdat al onze spullen in de auto lagen. Gelukkig was mijn man zo slim en bij de tijd dat hij  mijn toilettas en handtas mee had genomen. Later hoorde wij dat de tegenliggers ook nog leefde  en naar het ziekenhuis zijn gebracht, maar ook verder geen ernstig letsel hadden. 

De eigenaar van de B&B heeft mijn kleren gedroogd en we zijn in bed gaan liggen. Slapen doe je niet, je ziet aldoor de auto op je af komen en de klap hoor je iedere keer opnieuw. De dag erna hebben we een taxi genomen naar downtown voor een huurauto. De taxi zette ons bij euro car af. Deze had geen auto's meer ivm de campus die dit weekend begint. Toen zijn we naar het volgende huurbedrijf gestrompeld. Ook daar helaas pindakaas! Op naar de volgende en daar hadden we geluk, dachten we. De politie heeft onze papieren meegenomen en zonder paspoort geen auto en de politie wilde over de telefoon geen paspoortnummer doorgeven. Dan kom je in een draaikolk terecht waar je niet uitkomt. Je bent moe, alles doet zeer en je wilt schone kleren en het liefste hulp en een warm bad. O ja de dag daarvoor hebben we met de ADAC gebeld.........tja....................niemand begreep wat er was gebeurt en waar Schotland ligt. Al met al geen hulp daar vandaan. "s morgens weer gebeld, maar helaas lukte het hun niet om terug te bellen omdat, zo las we later hoorde, ze geen Schotse collega aan de lijn konden krijgen. Ik zet daar mijn vraagtekens bij.

Goed, daar stonden we dan bij het verhuurbedrijf.


Een paar weken geleden hebben we twee Schotse gasten in onze B&B gehad en die vonden het zo leuk dat we naar Schotland kwamen, dat ze ons hebben uitgenodigd bij hun te eten. Die hebben we gebeld, uitgelegd wat er was gebeurt en of hij ons kon helpen. Die is in zijn auto gesprongen, heeft 200km gereden om ons naar de auto te brengen en de spullen in zijn auto gepropt. Daarna heeft hij ons naar de B&B gebracht. Geweldig alle lof!!!! Hij wilde niets ervoor hebben, geen benzinegeld, geen eten, helemaal niets. Alleen onze vriendschap en dat we echt nog een keer elkaar zien. De mensen van de B&B hebben de mooiste kamer gegeven  met een heerlijk bad. We worden verwend. Nu is het een kwestie van regelen. De ADAC hebben we ondertussen kunnen bereiken: "meneer ja ik snap het, dus u kunt nu een trein nemen, o, dat gaat niet vanwege de spullen, dan neemt u toch het vliegtuig, o, dan dan heeft u ook nog steeds uw spullen, ja tja........pffffffffffffffffffffff

Maar er gaat echt een trein rechtstreeks naar Frankrijk.....O, u woont niet in  Frankrijk? O, in Duitsland en uw wilt het zelf regelen? We bellen weer terug pffffffffffffff"

En ja, de zaterdag hadden we eindelijk iemand te pakken die het allemaal wel begreep en het uitlegde wat het beste te doen. Voor de verzekering kunnen we het beste zelf een auto huren, dit wordt allemaal betaald en ook de B&B etc. Morgen gaan we verder met bellen omdat het zondag is. We hopen woensdag of donderdag terug te komen.

Wat het belangrijkste is, dit zeggen we wel vaak, maar we beseffen het nu, we leven nog! We tellen de blauwe plekken (tis 1 blauw geheel) en we lachen om onze neuzen die een rood uiteinde heeft.

Gordels en de airbags hebben ons leven gered!

 Lieve  groeten,

         ♥ ♥ ♥

   Yvonne  

              Zie ook: onsleveninduitsland.blogspot.com